Het is alweer 5 weken geleden dat ik het voor elkaar kreeg om het leven van papa en mama (en de kat) in een klap volledig op zijn kop te zetten. Niet alleen was opeens ieder uur op de klok een indicator van een taakje (tijd om de luier te verschonen, tijd om te douchen, tijd om ontbijt te maken, tijd komt kolven..), maar ook alle ruimtes in het huis wist ik te confisqueren.
In de slaapkamer deed de strijkplank dienst als kledingkast en stond het bed (met bedsteunen)op klossen. In de rest van het huis had iedere ruimte een verschoningsstation (met als uitrusting een verschoonkussen met celstofmatje, een mand met schone kleren, een pak luiers en stapels billendoekjes). Ook fungeerden alle kamers in huis als slaapkamer (afhankelijk van de ruimte was dit met een mand, een box, een wandelwagen, een wieg of een ledikant). Zelfs de kat moest de plek van zijn voerbak afstaan aan de wandelwagen.
Het zag er lange tijd niet naar uit dat deze complete overname ooit nog teruggedraaid zou worden..
Maar! Inmiddels ben ik 54 cm lang en gegroeid naar 4 kg, en het huis is langzaam maar zeker naar originele staat aan het terugkeren. Ik slaap inmiddels regelmatig op mijn eigen kamertje (het ledikantje is nog een beetje op de groei.. dat wel), het voeden kan mama inmiddels zonder bedsteunen of 3 extra kussens, verschonen doet papa zelfverzekerd binnen 5 minuten op de keukentafel (ook op die van opa en oma) en ik deel ’s avonds mijn plekje op schoot inmiddels met de kat.
Parallel aan deze normalisatie is ook het oude leven wat meer in beeld: zo zat mama met het mooie weer lekker op het terras en is papa op woensdagavond gewoon gaan sporten (mama wilde natuurlijk ook wel, maar die mag helaas pas met 6 weken weer iets op gaan pakken…).
Het gaat dus zeker de goede kant op, en komende weken gaan we kijken of de nachten nog iets meer aan slaap en iets minder aan melk besteed kunnen worden.
Liefs,