Dachten papa en mama vroeger nog dat alle baby’s en dagen hetzelfde waren (namelijk eten, poepen, slapen, eten, poepen, slapen) zij kennen inmiddels de belangrijke nuances en variaties die hier op kunnen voorkomen. Zie ter illustratie 2 voorbeelden:
De rooskleurige variant:
Ik open langzaam mijn oogjes en begin zachtjes te kirren om papa en mama te laten weten dat het weer tijd is voor wat actie. Aangezien de benodigde spulletjes (hydrofiele doeken, luiers, rompers, flesjes .. etc.) allemaal schoon en in ruime mate aanwezig zijn door de goede voorbereiding van de vorige dag, kan ik vrijwel meteen aan de borst/fles. Ik drink lekker rustig mijn melk terwijl ik met grote onschuldige ogen de wereld in kijk. Papa en mama kijken ondertussen vertederd toe. Tussen de drinksessies door wordt mijn luier (waarbij alles netjes binnen boord is gebleven) handig verschoond en ik help een beetje mee door precies op het juiste moment mijn voetjes in mijn broek te schoppen. Nog een laatste sessie voeden en na een beschaafd boertje over de schouder verval ik in een diepe slaap. Ik slaap dan zeker 2 uur aan een stuk, waarin papa en mama ook een verkwikkend dutje doen, een gezellige wandeling met mij in de kinderwagen maken, wat werken of rustig van hun (warme) maaltijd genieten. Net als ze rustig met en kopje koffie op de bank zitten, laat ik langzaam weer van mij horen.
De volgende sessie kan dan echter als volgt verlopen:
Ik begin vrij snel na het wakker worden met een luide sirene aan te geven dat het nu toch ECHT ALWEER tijd is voor de volgende voeding. Bij het oppakken merkt papa/mama dat niet alleen mijn luier nat is, maar ook de wieg, romper, rug en de handen/shirt van diegene die mij oppakt. Snel naar de verschoontafel, waar net het pak billendoekjes op is, de hydrofiele doeken nog in de droger zitten en het laatste rompertje maat 68 blijkt te zijn (voor de beginners: maten gaan in centimeters, 50 cm voor maat 50, 56 cm voor maat 56 etc. Ik ben nu nog maat 50. 68 is dus echt geen optie). Snel dus nog even terug in de wieg en onder hartverscheurend gehuil moet er besloten worden waar de prioriteit ligt: het flesje opwarmen (duur: +- 3 minuten, resultaat: eerste honger kan gestild worden) of verschoonspullen halen? (duur: +- 1 minuut, resultaat: minder lichamelijk ongemak). Er wordt gekozen voor het eerste, aangezien verschonen met het huidige getrappel onbegonnen werk is. Eerst dus melk erin. 3 minuten kunnen lang duren, maar uiteindelijk gaat de fles van (oké, misschien bijna) 37 graden erin.. zolang het niet meer bevroren is, is het oké toch? Tijdens het voeden heb ik helaas ook nog last van krampjes, dus tussen de slokken door geef ik af en toe een luide schreeuw. Tot het einde van de sessie zal het steeds de vraag zijn wat de overhand heeft: honger of krampjes? Het verschonen gaat ook net iets minder soepel wanneer ik niet zo stil lig, dus die luier zit misschien iets minder strak, en het is op hoop van zegen dat deze de volgende lading voldoende gaat tegenhouden (gelukkig is dan toch de ander aan de beurt voor het verschonen, wordt er stiekem gedacht..). En net als dan de eerste voeding erin zit, de krampjes wat zijn gezakt, en ik schijnbaar kalm op de arm lig, boer ik met een grote golf alle melk er weer uit. Resultaat: alles nat, meteen weer honger, en de sirene direct vol aan… Dat betekent geen tijd om bij te komen, meteen door voor de tweede ronde.
Maar ja, ook dat komt allemaal weer goed, en uiteindelijk eindig ik altijd tevreden slapend, het liefste op de arm van papa of mama. En omdat ik er dan zo schattig uit zie, zijn zij toch nog steeds hartstikke verliefd op mij en denken ze dan: ach, dan maar wat minder slaap vandaag..
Liefs,