Week 7 valt samen met het hoogtepunt van de beruchte darmkrampjes. Het ontwikkelen van een soepel functionerend darmstelsel met een gezond microbioom blijkt helaas samen te gaan met een aanzienlijke gasproductie die pijnlijke spiersamentrekkingen triggert. Resultaat: onschuldige maar onbedaarlijke huilbuien. Darmkrampjes is een begrip waar de ongeïnformeerden onder ons wellicht achteloos overheen lezen, maar wat bij de ervaringsdeskundigen waarschijnlijk direct flashbacks oproept van slapeloze nachten, eindeloze wandelsessies met de kleine op de arm en wanhopige (maar regelmatig vruchteloze) pogingen tot het bieden van enige troost.
Aangezien ik een baby ben volgens het boekje, ontkwamen papa en mama hier de afgelopen tijd dus ook niet aan. Keurig zoals aangekondigd door de kraamhulp protesteert mijn buikje regelmatig tijdens of net na de voedingen. Ik geef dan een luide schreeuw, trappel met mijn armen en benen tegelijkertijd en kijk met een getergde blik naar papa en mama: doe iets!
Met een gezonde portie ouderlijke bezorgdheid trekken zij dan natuurlijk meteen alles uit de kast: aan de borst, rondwandelen met mij op de buik op de arm, sussende geluidjes, nog een keer aan de borst, fietsen met de beentjes, wiegen, kloppen, schommelen, lopen, dansen… allemaal met matig resultaat. Het gehuil gaat door en ik lijk ontroostbaar.. En dat terwijl internet vol staat met deskundigen die beloven dat deze vormen van liefde echt zullen helpen! Moedeloos door dit falen van ouderlijke zorgzaamheid kwam bij papa en mama een tijd terug dan toch het volgende zonderlinge idee naar boven:
(Gehuil op de achtergrond)
Mama kijkt naar papa en zegt: zullen we het proberen?
(Denkt: het zal wel niet helpen, als de borst al niet helpt)
Papa: tja.. niet geprobeerd…
(Denkt: alleen als uiterste redmiddel.. we gaan hier geen gewoonte van maken)
Mama: gewoon even kijken wat het doet?
(Denkt: het zal toch niet)
Papa: zal ik hem erin stoppen?
(Denkt: als we hier eenmaal aan beginnen komen we er nooit meer vanaf)
Mama is nog even stil. Hoort mijn gehuil en kijkt mistroostig naar haar borst. Zucht diep en zegt dan: Doe het maar..
(Gehuil op de achtergrond)
Papa komt in actie
(Gehuil wordt iets minder)
(Gehuil wordt nog iets minder)
(Nog een laatste snik)
….
(Sabbel sabbel sabbel)
Alle ouderlijke troost ten spijt, alle goedbedoelde adviezen… Uiteindelijk blijkt toch dat ouderwetse stuk rubber aan een plastic ring het voor elkaar te krijgen.
Ja, ze zijn bang dat over 2 jaar dat ding nog steeds overal mee naar toe moet. En ja, er was ooit het romantische ideaal van een ontspannen baby die met een slaapliedje in slaap valt, zich met een liefdevolle wieg in de armen liet troosten en die alleen aan de borst sabbelt.
Maar ja.
Wat werkt. Dat werkt.
Liefs
Ps: Inmiddels is de speen overigens een standaard accessoire bij iedere outfit geworden en ook in gebruik als slaaphulpje en uitstelknop voor wanneer de voeding nog even op zich laat wachten.
Pps: Dus papa heeft er ook maar meteen 6 bijbesteld